czwartek, 31 grudnia 2009

Pragnę czy chcę. Potrzebuję czy chcę


Możesz wszystko i wszystko jest możliwe ... musisz tylko bardzo chcieć. Więc pragniesz ... mocno pragniesz, medytujesz, wizualizujesz i .... i nic.
Dlaczego tak się dzieje?
Gdybyś tylko pozwolił sobie na odczucie tego, co zepchnąłeś do podświadomości, do cienia, z powodu przekonań ... że trzeba być cacy, że dziewczynki są grzeczne, że chłopcy nie płaczą i takie tam inne ... doszedł byś do wniosku, że twoje pragnienie czyli pożądanie – nie potrzeba – napięcie z tym związane, oczekiwania, poczucie niekompletności i jeszcze wiele innych spraw, które „zamiotłeś po dywan” ... to one właśnie ciebie blokowały.
Nie zawsze zmaterializujesz to, co chcesz i nie zawsze chcesz to, co jest dla ciebie dobre na ten moment.
Czy na prawdę potrzebujesz teraz określonego samochodu?
Tak, mogę go chcieć i marzyć o nim. Co zmieni się gdy już go będę miała? Czy może będę lepszym człowiekiem? A może ma to zaświadczyć, że potrafię go zmaterializować, przez co mogę poczuć się lepiej?
Czy to jest rzeczywiście miarą duchowości? ... Czy miarą ego?

Wszystko, co jest mi potrzebne pojawia się w odpowiednim momencie. Rzeczywistość jest teraz taka a nie inna.
Załóżmy, że mam teraz 1000 zł i to zaspokaja moje podstawowe potrzeby całkowicie. Dlaczego miałabym czuć się z tym źle? Dlaczego miałabym czuć się niezadowolona, bo nie mam miliona złotych?
Mam ich teraz tyle – nie więcej. Może właśnie tyle ile mam jest dokładnie tą kwotą jaką potrzebuje?
Może właśnie to jest prosperity – czucie się dobrze z tym, co mam; poczucie dostatku i wdzięczności za życie i wszelkie jego przejawy i to niezależnie od okoliczności zewnętrznych.
Co mi po dostatku jeśli nie umiem się nim dzielić? Co mi po dostatku zewnętrznym jeśli w środku jest pustka, brak ?
Tak łatwo jest utracić orientację w pomieszaniu świadomości masowej.
Tak Łatwo jest zapomnieć KIM JESTEM i stawać się tak bardzo pochłoniętym w tym trzecim wymiarze, w fizycznym świecie. Wtedy udaję, że jest to wszystko – to jest bardzo materialne.
Zgodnie z prawem duchowym – Prawo Przyciągania – jestem magnesem, który przyciąga do mego życia wszystko by wesprzeć to, co wybrałam. Czy moje wybory są świadome, czy nie – nie ma znaczenia.
To Prawo Przyciągania działa na wielu płaszczyznach i nie muszę się martwić o małe rzeczy, małe potrzeby małego ja. Nie muszę uprawiać mentalnej gimnastyki by przyciągnąć ze swojej listy życzeń te, które staram się przyciągnąć.
Tak na prawdę Prawo Przyciągania dotyczy Duszy i Ducha. To przyciąganie potrzeb, pragnień, a najbardziej świadomości.
Świadomość – dusz – ma nieprzerwane pragnienie rozwoju, by czuć więcej, by wiedzieć więcej i tu nie chodzi o wiedzę intelektualną. Tu chodzi o świadomość wiedzy. Jestem kim Jestem. To są jej potrzeby. To są te rzeczy, które przyciągają inne rzeczy.
Kiedy wchodzę w świadomość, łączę się ze świadomością, łączę się z Duszą – wtedy zaczynam przyciągać inny typ energii do swego życia.
Nie ma potrzeby tym manipulować, „pracować z tym”.
Umysł jest nam w stanie dać każde poczucie i wyobrażenie. Ale nie ma ten nasz umysł takiej mocy, aby sprawić, że Wszechświat podeprze dowodami z zewnątrz tą zmianę, która w nas zaszła.
Czyli jeśli czujemy, że się zmieniliśmy, że jesteśmy zupełnie inni – a wciąż tkwimy w tych samych ramach zewnętrznych i nic się w naszym życiu nie zmieniło, to najprawdopodobniej oznacza, że nasz umysł wytworzył ułudę zmiany.
Nie trzeba wybierać słów i tego jak wyrazić to, co wybieram, by przyciągnąć to do siebie.
Kiedy prawdziwie zrozumiesz Prawo Przyciągania duszy czy świadomości, już nigdy nie będziesz musiał poszerzać swojej energii na te małe rzeczy małego ja.
One się po prostu pojawią.
To nie jest umysłowe ćwiczenie, to nie jest wizualizacja czy afirmowanie.
Poczuj ... odbierz zmysłami ... i wybierz to, co twoja dusza czy świadomość wybrała przyciągnąć.
I ciesz się tym co już posiadasz.
Warto o tym pomyśleć, szczególnie w świetle postanowień noworocznych.
I tak to jest. Życzę wszystkim czytającym dobrego rozeznania co jest potrzebą a co zachcianką i wiele piękna, harmonii oraz szczęścia.
Z mego serca do Twego
Hania

poniedziałek, 28 grudnia 2009

Wybacz i ... zostaw wspomnienie


Wiele się mówi o przebaczeniu winowajcy i ... brak propozycji jak to zrobić.
Psychologia zostawia to kościołom, a kościoły... za pieniądze dają nawet odpust zupełny grzechów, co skutecznie pomaga krzywdzicielom a ofiary pozostawia same sobie, nawet chwaląc cierpienie, które je zatruwa.
Najczęściej spotykam się z postawą : no dobrze, jeśli to mnie uleczy - wybaczę, ale nigdy nie zapomnę.
To nie jest żadne wybaczenie, noszenie w sobie pamięci doznanych krzywd ZAWSZE obciąża pamiętliwą osobę i może nawet doprowadzić do komplikacji zdrowotnych.
Widzimy dziś ludzi zanurzonych w stanie ofiary, pielęgnujących traumatyczne wspomnienia, wciąż dokarmiających doznane krzywdy. Ci ludzie nawet nie są świadomi, że sami siebie krzywdzą. Karmią się cierpieniem, upokorzeniem, bólem i często chęcią zemsty.
Ten, który skrzywdził jest wolny i nawet nie wie co taka ofiara czuje, bo on już wymazał ze swoich wspomnień to doświadczenie.
Zobacz jak to jest z gwałtem. Gwałciciel jest przekonany, że zrobił swej ofierze dobrze - on nie cierpi. A ofiara ... nie raz całe życie niesie ze sobą traumę. Oddaj oprawcę sprawiedliwości na przykład sądowej i wybacz, dla własnego dobra zapomnij i żyj teraz i radośnie - jesteś tego wart.
Mówię do tych, którzy mozolnie tarmoszą w sobie trujące wspomnienia : kochani, nieświadomie, staliście się sami dla siebie katem !!!
Żyjecie w ustawicznej traumie, która truje tylko was samych i nieustannie wybucha na widok oprawcy. Zastanówcie się czy warto tracić bezcenną chwilę teraz na dokarmianie starych krzywd. Potraktuj te wspomnienia jak ból zęba - usuń to z siebie. Też boisz się bólu u dentysty, jednak po zabiegu szybko rany się goją a ból już nie wraca. Tylko tak widok krzywdziciela już nie będzie miał władzy nad wami. Bez prawdziwego wybaczenia, wyrwania z siebie tych trucizn, będziesz ciągle nieświadomym niewolnikiem tego krzywdziciela.
Wybaczenie jest procesem, który zaczyna się od wyrażenia złości, nigdy na początku - nie tłum więc swojej złości i pozwól jej wypłynąć.
Ten proces nie jest łatwy. Trzeba sobie pozwolić na konfrontację z doznaną krzywdą wywołaną przez drugą osobę. Jak ponownie wejdziesz w ten ból, pozwól sobie na wykrzyczenie lub opisanie tych emocji, bez cenzury, bez świadków. Warto do tego dodać ruch jak przykładowe rąbanie drzewa, szalony taniec, bieg .. lub cokolwiek podobnego.
Kiedy poczujesz, że już wszystko z ciebie uszło ... dopiero wtedy jest dobry moment na prawdziwe wybaczenie.
Ale to jeszcze nie koniec procesu. Teraz trzeba ponownie zobaczyć całą sytuację z nowym zrozumieniem. Trzeba zostawić "co on/a mi zrobił/a ...." i zrozumieć, że wszystko czego doświadczyłeś jest tylko twoim wyborem! Trudno uwierzyć jednak to prawda. Tak, tak - nikt z zewnątrz nie ma wpływu na twoje emocje, tylko Ty możesz je uruchomić lub nie. Zobacz, jeśli drugi człowiek mówi coś do mnie obelżywego, to świadczy tylko o tym człowieku. Dopiero jak przyjmę te słowa do siebie (zgadzam się lub zaprzeczam) - wtedy ruszają we mnie emocje.
Tak kochani, to jest trudny etap, na którym trzeba wziąć odpowiedzialność za własne życie, a większość z nas boi się tego i to bardzo.
Jak już przebrniemy ten trudny etap ... otwiera się przed nami inna perspektywa. Wtedy widzimy wyraźnie, widzimy jak bardzo sobie szkodziliśmy nosząc toksyczne wspomnienia, sami będąc dla siebie katem. To też trzeba sobie wybaczyć. A co z naszym krzywdzicielem? Zostawmy go swemu losowi, pewnie odgrywa własną rolę przed kolejną ofiarą ...
Już czas rozerwać ten zaklęty krąg, czas oddać energię "ofiary" i pozwolić jej powrócić do właściciela. Już czas by wolnym od kajdan wspomnień delektować się świeżością życia tu i teraz.
Warto włożyć w ten proces całą determinację by uzyskać uwolnienie ze szpon pamiętliwości. Mnie się udało, uda się również Tobie.
Jeśli będziesz miał kłopot z zastosowaniem tego procesu ... poszukaj kogoś komu się już udało i proś o pomoc. Bądź pewien - nadejdzie.
Wszystkim utrudzonym z całego serca życzę odwagi i determinacji potrzebnych do przejścia tego procesu i uwolnienia się z kajdan przeszłości i własnoręcznie trzymanych.

Z miłości mego serca do Twego
Hania

niedziela, 27 grudnia 2009

Ogrody Miłości czyli jak budowałam swoje życie


Ziemia jest miejscem metaforycznych ogrodów. Jak każdy ziemianin tworzę swój niepowtarzalny ogród.
Jestem istotą duchową, która doświadcza ludzkiego losu na Ziemi, a następnie wraca do Świata Ducha. Tak więc wiem kim jestem i dokąd wracam. Tym czego doświadczam i co mogę zmodyfikować jest sama droga.
Moje myśli, słowa i czyny materializują się, a ja doświadczam jak smakuje mi własne dzieło. Przyznaję, że w przeszłości nie znając tej prawdy, w swoim ogrodzie życia umieściłam wiele brzydkich niejadalnych roślin. Mało tego pozwoliłam, by obce, zewnętrzne idee zaśmieciły mój ogród fortyfikacjami brzydoty. Wiedzę o tym, jak tworzę swój świat zdobywałam stopniowo. Wiele lat temu postanowiłam metodą prób i błędów doświadczyć tej wiedzy.
Początek był taki jak u każdego człowieka, trzeba było wyjść z dżungli świadomości zbiorowej i odważyć się wejść w nieznany las osobistych poszukiwań. Gdy już byłam na skraju tego intelektualnego, metaforycznego lasu... zobaczyłam, że dalej są też metaforyczne ogrody. Zobaczyłam mój ogród... zaniedbany i chaotyczny. Zabrałam się za uporządkowanie mojego ogrodu.
Po latach pracy jest w nim wiele pięknych kwiatów tolerancji, zrozumienia dla odmienności oraz wiele drzew miłości. Z każdym dniem mój ogród pięknieje, ubywa w nim chwastów i szpetoty. Mając taki ogród droga, którą przebywam przez Ziemię jest coraz piękniejszym wrażeniem. Porównując mój ogród z przeszłości i obecny jestem zadowolona ze zmian. Każdy człowiek może dokonywać dowolnych zmian w swoim ogrodzie, choć nie wszyscy wiedzą jak to działa.

Ogród

Ogród jest stanem przebudzenia. Jak wspomniałam trzeba opuścić dżunglę świadomości zbiorowej i wejść w las wiedzy o tym jak funkcjonuje natura w zgodzie z Wielkimi Prawami.
Pierwszy stan to spanie, drugi to śnienie, trzeci to przebudzenie. Teraz człowiek jest świadomy, uważny, dzień się rozpoczął. Dla mnie był to moment gdy znalazłam Mistrza. Moment gdy książki, przewodnicy i nauczyciele stali się nieistotni.
Pierwszy nigdy nie jest gotowy spotkać się z prawdą, drugi jest zbyt gotowy i nie wie dokąd iść - pogubił wszystkie kierunki. Pierwszy nie padnie do stóp kogokolwiek innego niż własny ksiądz. Drugiemu każdy zdaje się być tym księdzem.
Trzeciego nie interesują już nauczyciele, nie jest studentem. Interesuje go osobisty kontakt, Mistrz - on chce stać się uczniem. Nie zajmuje się tym co Mistrz mówi, raczej interesuje się aurą, którą Mistrz tworzy wokół siebie. Nie interesują go Jego doktryny, Jego filozofia - interesuje go Jego istnienie.
Gdy zaczynasz interesować się istnieniem i gdy patrzysz wprost do najgłębszego rdzenia człowieka, gdy zaczynasz odczuwać obecność - dopiero wtedy możesz stać się uczniem. Nie szukasz filozoficznych odpowiedzi , istotne stało się dla ciebie pytanie : Kim Jestem?.
Pierwszy nie chce się uczyć, nie jest gotów uczyć się. Drugi jest gotów uczyć się zbyt wielu rzeczy sprzecznych, głupich, dobrych, złych - i popada w zamęt. Trzeci jest gotów oduczyć się, nie szuka już wiedzy. Mówi : szukam kogoś, kto dotarł i chcę być w intymnej relacji.
Relacja między nauczycielem i studentem nie jest osobista. Relacja między Mistrzem i uczniem jest osobista - jak romans. Trzeba odczuwać przebywanie w obecności Mistrza i obserwować, nie trzeba wnosić swojego umysłu. Trzeba odsunąć umysł na bok i patrzeć wprost - i czuć.
Znalezienie Mistrza - to znalezienie punktu, z którego Bóg jest najbliższy. To znalezienie drzwi najbliższych, za którymi jest Bóg. Ktoś dotarł ... jak się przekonać o tym? Musisz to czuć - myślenie nie pomoże, zaprowadzi cię na manowce. Musisz czuć, być cierpliwy, być w Jego obecności. Smakować Jego obecność i być nią odurzony.
Stopniowo wszystko stanie się jasne. Gdy twój umysł wygaśnie - wszystko stanie się jasne. On jest Mistrzem albo nie - będzie objawione. Jeśli jest, możesz zanurzyć się całkowicie. Jeśli nie - musisz ruszyć w drogę. W obu przypadkach dojdziesz do końca pewnego etapu.
Czasem czujesz, że to jest Mistrz, ale nie dla ciebie. Wtedy też musisz ruszyć w drogę, bo Mistrz może pomóc tylko wtedy, gdy obaj pasujecie do siebie. Gdy waszym przeznaczeniem jest bycie razem i bycie dla siebie. Na trzecim etapie - ogrodu - otwiera się totalnie inna perspektywa. Ważne jest pytanie : Kim Jestem?. Ale nie domagasz się odpowiedzi. Nie jesteś gotów przyjąć żadnej odpowiedzi z zewnątrz.
Mistrz nie da ci żadnej odpowiedzi - zniszczy tylko wszystkie twoje odpowiedzi. To właśnie i ja robię w tych artykułach. Zabieram ci wszystkie twoje odpowiedzi byś pozostał sam ze swoim pytaniem - czysty i dziewiczy.
Gdy pytanie pozostaje, a nie ma odpowiedzi z zewnątrz, zaczynasz zapadać się do wewnątrz siebie. To pytanie jak strzała przenika do samego źródła twego istnienia. Tam jest odpowiedź i to nie jest werbalna odpowiedź. Nie jest to teoria ale urzeczywistnienie. Eksplodujesz i po prostu wiesz. Nie jest to wiedza. Jest to doznanie egzystencjalne.

Gdy opuściłam las i zobaczyłam moje zaniedbane ogrody - poświęciłam dużo uwagi i cierpliwości na odbudowanie moich rajskich ogrodów. Delektowałam się efektami swojej pracy i napisałam o nich artykuły na stronie. W głębi serca wiedziałam, przeczuwałam, że jest jeszcze jeden etap.

Ogrody emocjonalne

Nauczona oceniania emocji jako wady i zalety trafiłam na kursy terapii metodą prof. Bacha.
Tam po raz pierwszy usłyszałam, że tak jak wszyscy ludzie NIE MAM WAD.
To było dla mnie mocne. Nie będę pisała ile razy boleśnie dowiadywałam się od innych o swoich "wadach", bo prawie wszyscy mamy za sobą takie doświadczenia. Postanowiłam sprawdzić czy w moim przypadku te odkrywcze słowa mają zastosowanie.
Na szczęście miałam już świadomość, że terapie naturalne nie działają jak "pstryczek elektryczek", więc wspomagałam swą cierpliwość. Po długim czasie miałam już za sobą wypróbowane wszystkie ekstrakty roślin i niestety traciłam cierpliwość. Jednak w stosownym czasie doznałam radości zrozumienia.
Wszystkie emocje są dobre - jest to dar Boga dla człowieka jako "materiał budowlany ogrodów miłości”. To jak postrzegam emocje i czy zbyt ich nie nadużywam - to już inna sprawa, choć temat ten sam. Zrozumiałam, że druga osoba to tylko aktor, nie ma wpływu na moje emocje.
To ja sama decyduję czy coś jest "cacy" czy "be".
Jest jeszcze jedno doświadczenie: nawet w skrajnie upitym i brudnym pijaku można dostrzec jego prawdziwą, ukrytą i piękną naturę. To był przełom w moim życiu - przestałam (no prawie) oceniać innych.

Ogrody myśli

W jednej z książek zetknęłam się z pojęciem "myśli pod myślą".
Zaciekawiło mnie to i spróbowałam dociec, jaka myśl kryje się pod tym co jawi się w mojej świadomości. Trwało to trochę nim pierwszy raz dałam radę uchwycić tą myśl. Byłam ogromnie zdziwiona, bo moja "myśl pod myślą" była całkiem sprzeczna do świadomej myśli.
W ten sposób uczyłam się docierać do zakopanych w podświadomości idei kierujących moimi głębokimi myślami.
Wyglądało to tak, jakbym przez wiele dni nie myła się i nagle chcąc wyglądać pięknie i atrakcyjnie - zlewam się pachnidłami oraz nakładam wszelkie kosmetyki upiększające. Można sobie łatwo wyobrazić efekt. Podobnie jest ze światem osobistych idei tkwiących w zapomnieniu. Dotarcie do nich jest ciekawym doświadczeniem dającym możliwości nieograniczonych zmian tu i teraz.
Myśli Miłości tworzą ogrody miłości.

Ogrody medytacji

Już w szkole średniej rozpoczęłam poszukiwania czegoś, co odpowiadałoby na moje pytania egzystencjalne. To było tak dawno, w czasach gdy księgarnie sprzedawały tylko podręczniki szkolne, lektury oraz przemówienia polityków o wyższości ucisku nad wolnością. Dotarcie do informacji na tematy duchowe było wtedy na prawdę cudem.
Nie bacząc na trudy udało mi się dotrzeć do prawdy, że w modlitwie mówię ja, w medytacji słucham odpowiedzi Boga. Czym jest medytacja? Z odpowiedzią na to pytanie czekałam prawie "pół wieku".
Co przeczytałam to próbowałam - jeszcze teraz wywołują we mnie uśmiech te praktyki. Dziwne pozycje ciała, oddechy - i nic. Zniechęcenie, przerwa. Ponowne próby. Najwięcej napracowałam się, kiedy rynek zalała fala książek różnej jakości na tematy duchowe.
Dopiero, gdy weszłam na drogę Reiki Do, zaczęłam uczyć się odróżniania jakości przekazów. W międzyczasie udało mi się zaznajomić z przekazami różnych wielkich religii i kulturą tych nacji. To pomogło mi wiele zrozumieć, zatrzymać swoje eksperymenty. Powoli doszłam do prostej prawdy: MEDYTACJA TO STAN UMYSŁU, nie udziwnienia, jakie wcześniej robiłam. W codziennych zajęciach, np. myjąc naczynia widzę: ich formę; czuję wibrację i biegunowość; jestem świadoma kruchości formy; obserwuję, jak wchodzi ta forma w relacje z innymi formami, moich rąk, wody i temu podobne. W tym momencie nie jest to ani praca, ani odpoczynek, przedmioty nie są ani dobre ani złe. Jest to stan BYCIA.
Taki stan bycia uważnym w danym doświadczeniu, to właśnie kontakt z Obecnością Jam Jest, to medytacja. Serdecznie zachęcam każdą duszę do doświadczenia stanu medytacji.

Jestem świadoma, że artykuł tylko dotknął prawd o dochodzeniu do istotnych postaw życiowych - i jest to efekt zamierzony. Tym artykułem chcę Ciebie wędrowcze zachęcić do wyruszenia na własne poszukiwania, do odwagi bycia sobą i do odnalezienia swojego Mistrza (a nie mistrzunia).

W miłości mego serca do Twego
Hania

piątek, 18 grudnia 2009

Idą święta ...


Obserwuję tysiące krzątających się ludzi - wielkie porządki, wielkie zakupy, wielkie zamieszanie...

Motorem tych działań jest TRADYCJA i to nie taka znowu stara. Ten model ma dopiero kilka wieków, a już poczynił duże spustoszenie w życiu duchowym ludzi.

Chcę podzielić się z Państwem perłą mej duszy, czyli jak pojmuję wiarę i religię.

Chcę też złożyć życzenia wszystkim śmiertelnikom odnalezienia osobistej wiary i religii i oświetlania tą perłą swej duszy wszystkich podejmowanych działań w życiu.

Religia i wiara - w moim pojmowaniu

Cywilizacja, nauka i zaawansowane religie muszą wyzwolić ludzkość od lęków zrodzonych z obaw przed zjawiskami naturalnymi. I tak samo coraz większe oświecenie powinno wyzwolić wykształconych śmiertelników od wszelkiej zależności od pośredników, w ich komunii z Bóstwem. Wyjątkowo niefortunnie stało się, że ci co zostali czcicielami boskiego i zmartwychwstałego Chrystusa, przeoczyli człowieka – mężnego i odważnego bohatera – Jeszuę ben Jozefa.

Tylko prawdziwa religia osobistego doświadczenia może działać pożytecznie i kreatywnie w obecnym kryzysie cywilizacji .
Ludzie religijni muszą działać w społeczeństwie, w gospodarce i w polityce, nie jako grupy, partie czy instytucje. Ludzie religijni nie są lepsi niż niereligijni w zadaniach przebudowy społecznej za wyjątkiem tego, że ich religia przydaje im spotęgowanej kosmicznej dalekowzroczności i wyposaża ich w tę wyższą wiedzę społeczną, która rodzi się ze szczerego pragnienia kochania Boga ponad wszystko oraz kochania każdego człowieka jako brata w niebiańskim królestwie.

Prawdziwa religia niesie wizję ludzkiego braterstwa i sprawia, że człowiek religijny staje się atrakcyjny społecznie.
Jest pełnym treści sposobem dynamicznego życia twarzą w twarz z powszednią rzeczywistością. Jeśli jednak religia ma stymulować indywidualny rozwój charakteru i pomagać w integracji osobowości, nie może być standaryzowaną. Jeśli ma stymulować ewolucję doświadczenia ludzkiego i pełnić rolę wartości pociągającej człowieka, nie może się poddawać stereotypom.

Jeśli religia ma pomagać w osiąganiu najwyższych lojalności, nie może być sformalizowana.

Religia jest autentyczna i wartościowa wtedy, kiedy pomaga jednostce przejść to doświadczenie, w którym zasadniczo panuje prawda, piękno i dobroć, gdyż jest to prawdziwa duchowa koncepcja najwyższej rzeczywistości. A dzięki miłości i czczeniu religia nabiera znaczenia jako braterstwo z człowiekiem i synostwo z Bogiem. Raczej to, w co ktoś wierzy, niż to co ktoś wie, determinuje zasady postępowania i dominuje w działaniu człowieka... a przecież najważniejsze jest osobiste doświadczenie i wiary i wiedzy.

W obecnych, psychologicznie niespokojnych czasach, pośród przewrotów ekonomicznych, krzyżujących się prądów moralnych oraz burzliwych fal socjologicznych powstałych z cyklicznych przemian epoki naukowej – tysiące mężczyzn i kobiet uległo zwyczajnej dezorientacji; ludzie są niespokojni, nerwowi, pełni lęku, niepełni i niestabilni; potrzebujących jak nigdy dotąd w historii świata, pocieszenia i stabilizacji jaką daje solidna religia.
W obliczu osiągnięć naukowych i mechanicznego rozwoju bez precedensu, wciąż trwa stagnacja duchowa i chaos filozoficzny.
Nie ma niebezpieczeństwa, kiedy religia staje się coraz bardziej sprawą prywatną – doświadczeniem osobistym – pod warunkiem, że nie utraci ona swojej motywacji dla bezinteresownej i oddanej służby
całemu stworzeniu.
Wielkie duchowe niebezpieczeństwo, jakie zagraża człowiekowi, polega na jego niekompletnym, kłopotliwym położeniu nieukończonego wzrostu, na odwróceniu się od ewolucyjnych religii strachu bez natychmiastowego zrozumienia objawionej religii miłości.

Chociaż religia jest czysto osobistym, duchowym, doświadczeniem – wymaga ona dostosowania swojego „ja” do innych „ja”, a to już dotyczy społecznego aspektu czy grupowego aspektu życia religijnego.
W pierwszym rzędzie jest dostosowaniem wewnętrznym czy osobistym. Człowiek jest istotą towarzyską i ten fakt siłą rzeczy powoduje powstawanie grup religijnych. Pamiętajcie zawsze, że prawdziwa religia jest znajomością Boga jako Ojca i człowieka jako brata. Nie jest ona niewolącym wierzeniem w groźbę kary czy w magiczne obietnice mitycznych nagród w przyszłości.
Religia Jezusa jest najbardziej dynamicznym czynnikiem jaki kiedykolwiek ożywiał gatunek ludzki.

Jezus zburzył tradycję, zniszczył dogmaty i powołał ludzkość do realizacji jej największych ideałów w czasie i wieczności – aby być doskonałym, nawet jak Ojciec w niebie jest doskonały. Jezus usiłował przywrócić godność gdy głosił, że wszyscy ludzie są dziećmi Boga.

Doświadczenie religijne niezawodnie rodzi „owoce ducha” w życiu codziennym śmiertelnika prowadzonego przez ducha. Ludzi religijnych powinny łączyć raczej cele wspólne, niż doktryny. Niech określenie „wiara” odnosi się raczej do indywidualnej relacji do Boga, niż do formułowania doktryn określających to, co pewna grupa śmiertelników może się zgodzić jako na wspólną postawę religijną.
Masz wiarę? Miejże ją dla siebie. Człowiek prymitywny niezbyt dbał o nazywanie słowami swoich przekonań religijnych. Jego religia była raczej wytańczona niż wymyślona.

Człowiek współczesny wymyślił wiele doktryn i stworzył wiele analiz wiary religijnej. W przyszłości ludzie religijni muszą żyć swoją religią, poświęcać się szczerej służbie na rzecz braterstwa ludzkości i wszystkiego co żyje.

Najwyższy już czas aby człowiek posiadał doświadczenie religijne tak osobiste i tak wysubtelnione, aby mogło być ono realizowane i wyrażane tylko przez doznania zbyt głębokie dla wyrażania słowami.

Jezus nie wymagał od swych wyznawców, aby okresowo się zbierali i recytowali słowne formuły określające ich wspólne wierzenia, zarządził jedynie, że powinni się zbierać, aby faktycznie coś robić – wziąć udział we wspólnej wieczerzy, na pamiątkę jego obdarzającego życia.

Uwarunkowania ekonomiczne wiążą człowieka z rzeczywistością, a osobiste doświadczenie religijne stawia tego samego człowieka twarzą w twarz z wiecznymi rzeczywistościami, wciąż poszerzającego się i rozwijającego się obywatelstwa kosmicznego.

Na podstawie przekazów Melchidezeka

I tak to jest kochani, że prawdziwa religia i wiara nie jest związana z doktrynerstwem jakiegokolwiek kościoła współczesnego. Nie jest też mierzona ilością modlitw czy pielgrzymek ani ilością wyznawców.
Ta uwaga jest dla tych, którzy chcieliby przekonywać o wyższości tej czy innej organizacji religijnej. To co jest prawdziwe i wartościowe w religii, ty Ty sam i twoja wiara płynąca z serca a nie z "ambony".
A tradycja... no cóż, Jeszua obalił tradycje a ludzie za namową instytucji religijnych szybko powołali nowe... i jeszcze spierają się o wartość tych bezużytecznych tradycji.
Idą święta... pomyślmy o tym wszystkim zamiast bezmyślnie wycinać drzewa... mordować karpie... i wiele innych zbędnych czynności wykonywanych w imię tradycji.

Hania



wtorek, 8 grudnia 2009

Życie Czyli kto kogo doświadcza, ja życie czy życie mnie?


Życie
Czyli kto kogo doświadcza, ja życie czy życie mnie?

Wnętrze człowieka obejmuje zarówno światło jak i cień. Te biegunowo różne energie spotykają się w człowieku tworząc jego niepowtarzalność. Tak zorganizowany nasz ziemski świat. Tak to działa, że im większe światło tym większy cień.

O tej zależności mówią wszystkie stare kultury, znanym jest chiński znak yng i yang ukazujący idealną harmonię między skrajnie odmiennymi energiami. W naszej kulturze mówimy o aniołach światła i mroku lub o energii chrystusowej i szatańskiej. Są to tylko nazwy określające dwa odmienne stany tworzące ziemskie doświadczenia.

Jakby nie analizować, do cienia będzie należeć to, co sam uznałeś za cień. Tak samo światło będzie tym, co nazywasz światłem. 
Tak więc obok pierwiastka chrystusowego – światło – twoje wnętrze zamieszkuje osobisty, archetypowy antychryst – cień.
Do metamorfozy może dojść jedynie wtedy, gdy te biegunowo różne energie spotykają się.

Transformacja jest połączeniem tych dwóch elementów i reakcja nie zajdzie jeśli użyje się tylko jednej składowej. Dopiero uznając w sobie zarówno światło jak i cień, zyskujesz zdolność przeistaczania. By zaakceptować swe życie, musisz zrozumieć, że ty sam za pomocą własnych wyborów jesteś jego twórcą.
Życiowe zadanie polega na dokonywaniu takich wyborów, które umożliwiają ci rozwój i uleczenie. Kiedy to zrozumiesz będziesz gotów zmierzyć się ze swoją ciemnością, a to zapoczątkuje ewolucyjną metamorfozę, podobną do tej jaką w swym kokonie przechodzi gąsienica.

Proces ten ma przechodzić zarówno na poziomie umysłu, emocji i ducha. Warto też zapamiętać, że umysł rządzi ego i z tego powodu proces nie powinien być sterowany przez niego. Najlepiej z pozycji ducha obserwować cały proces, jaki toczy się w twoim wnętrzu. Twoim zadaniem jest uleczyć siebie zarówno na poziomie fizycznym jak i mentalnym i emocjonalnym. Stare powiedzenie mówi : w zdrowym ciele, zdrowy duch.

Wszystko, co możesz zrobić jako jednostka, to wziąć pełną odpowiedzialność za siebie i życie jakiego doświadczasz, działać uczciwie i zdecydowanie dążyć do własnego indywidualnego uleczenia. Jest to jedna z największych przysług jakie możesz oddać całej planecie.

Dziel się swoim światłem z innymi i zaniechaj nakłaniania całej ludzkości i każdego człowieka do zmagania się ze swą mroczną naturą. Takie nakłanianie odciągnie cię jedynie od leczenia samego siebie a inni sami, we właściwym im czasie i tak odnajdą tą drogę.
Gdy skupisz się na odmienianiu innych ludzi, nigdy nie będziesz mógł prawdziwie odmienić siebie. Transformacja ma zawsze początek w tobie, a potem możesz rozpromieniać ja na zewnątrz.
Zmień siebie, a cały świat odpowie ci tym samym.

Za każdym razem, gdy wypierasz się swej rzeczywistości ogłaszasz światu : to nie ja, to oni! Mówiąc tak wypierasz się samego siebie. Jeśli raz stawisz czoło ciemnej stronie, to tak rozpoczęty proces dalej potoczy się lawinowo. Nie unikaj go. Jedyne co pozostaje ci do zrobienia, to żyć trwającą chwilą. Nie uciekaj od mrocznych wspomnień przeszłości. Zmierz się z nimi tu i teraz. Z całą odwagą skonfrontuj się z nimi, transformuj , zaprzestań uników i uporu.
Poddaj się życiu. Wszystko, co ci się przydarza jest twoim dziełem. W każdym doświadczeniu, nawet najbardziej mrocznym, jest ukryta jakaś wartość – znajdź ją i wykorzystaj do własnego rozwoju.
Przybyłeś na Ziemię jako mistrz. Przypomnij sobie własne mistrzostwo i użyj go do umiejętnego wykorzystania mądrości w tym mamiącym, iluzorycznym świecie trzeciej gęstości.

Największe ziemskie wezwanie wiąże się z pokonywaniem czynników rozpraszających uwagę w chaosie i zamieszaniu, które generujemy jako ludzie.
Zaprzestań skupiać uwagę na tym co robią i jak żyją inni – zaprzestań oceniać zewnętrzne warunki. Tak zaprzestaniesz rozpraszać się i możesz całą energię skupić na wnętrzu. A tam ... spotkasz mistrza, którym jesteś.
To nie jest temat do intelektualnych dyskusji – to jest fakt, że w swym Duchu jesteś mistrzem. Gdy pokonasz dualizm i sprawdzisz kim nie jesteś, poznasz tą niezaprzeczalną i cudowną prawdę.

Mogę tylko dodać ze swego doświadczenia, że odnajdując wewnętrznego mistrza nie straszne są wszelkie pandemie od realnej jaką jest depresja do urojonej jaką jest świńska grypa.

Pozdrawiam w Miłości.
Hania

poniedziałek, 30 listopada 2009

Życie jest teatrem



W tym tytule tkwi ukryta prawda, jednak jej głębsze zrozumienie zajęło wiele lat mojego życia oraz wymagało przestawienia moich przekonań o sto osiemdziesiąt stopni.

Jak wszyscy ludzie od urodzenia przeszłam tresurę rodzinną, edukacyjną, społeczną. Nie bez buntu a jednak pogodziłam się, że takie jest życie i szłam przez nie jak koń w kieracie.

Ponieważ zostałam wytresowana do bycia logosem więc utożsamiałam się z maksymą "myślę więc jestem".
Takie utożsamianie się z umysłem owocuje dość niebezpiecznym i niepoczytalnym życiem - moje akurat takie było.
W mojej głowie nieustannie toczył się dialog. Miałam do czynienia z "radiem w głowie" i nie potrafiłam ani zmienić stacji nadawczej ani wyłączyć. Pamiętam jak bardzo przeszkadzało mi to w podejmowaniu przytomnych decyzji, na każde tak lub nie pojawiało się miliony wątpliwości aż ostatecznie decyzja zapadała "na chybił, trafił".
Owszem do bleblania i prowadzenia akademickich dyskusji na temat "czyja głupota wyżej pofrunie" taki stan bardzo sprzyjał, łatwo przychodziło obalanie innego zdania... jednak co to wnosiło do mego życia? dobrze by było gdyby nic. Nie ułatwiało mi to życia a wręcz odwrotnie.

Doszło do takiego na piętrzenia zdarzeń, że postanowiłam coś zrobić, poznać wiedzę o mechanizmach działania umysłu i empirycznie doświadczyć.

Plan o tyle szczytny, co i naiwny.
Pochłonęłam bardzo dużo wiedzy, przeszłam tą wiedzę doświadczalnie i obecnie jestem świadoma, że jest to jedynie mała kropla w tyglu wiedzy, a każdy dzień przynosi nowe odkrycia.

W trakcie nauki zapoznawałam się z terapiami dynamicznymi i tam usłyszałam, że życie jest teatrem.

Bardzo mnie to zaintrygowało i nie do końca mogłam się zgodzić z tak prostą, wręcz trywialną formułą.
Zaczęłam jak zwykle od siebie i wchodząc w głąb tej wiedzy ze zdumieniem zauważyłam, że moje dotychczasowe życie jest misternie utkanymi dramatami ze mną w roli głównej, a wszystkie one są niedokończone, żyją własnym życiem, wręcz coś na mnie wymuszają.
Czułam się złapana w nieprzerwaną pętlę powtórek. I co ja mogę z tym zrobić ?

Kombinowałam by oddać to jakimś siłom wyższym... bogu ... aniołom i ... czekałam na cud.

Nie zadziałało, bo cudem ludzie zazwyczaj nazywają to, co się dzieje i nie mają wiedzy co to jest (ignorancja).
Szukałam dalej, aż dotarłam do miejsca gdzie dowiedziałam się, że ludzki mózg jest instrumentem. Zaciekawiona weszłam w to zagadnienie. Porównałam swój mózg do komputera i ..... eureka, to tak działa. Teraz zaczęło się wszystko upraszczać. Zrozumiałam i odczułam całą fraktalność, holograficzność i strunowość pól energetycznych, które tworzą najróżniejsze zdarzenia w odpowiedzi na generowane przeze mnie przekonania, formowane właśnie w myślach.

To było mocne - nikt nigdy nie nasyłał na mnie czegoś czego nie chcę - to ja sama dokonywałam właśnie takich wyborów, że to ja jestem autorem tych dramatów, dyrektorem teatru, reżyserem i aktorską gwiazdą ... tej sztuki zwanej życiem. 

Z jednej strony ucieszyłam się, a z drugiej brakowało mi wiedzy i odwagi jak dokonać zmian by w końcu cieszyć się życiem, by doświadczać życia miast być przez życie doświadczanym.

Ostatecznie przyszło do mnie zrozumienie, że żyję tylko w chwili TERAZ i TU, w tym doświadczeniu i mogę dokonywać wyborów nieuwarunkowanych.

Teraz miałam kolejną malinę podłożoną przez moje myślenie. Czym zajmuje się mój umysł??? Zajmuje się wyłącznie czasem przeszłym, tym co minęło oraz czasem przyszłym, który dopiero ma nadejść. Co on robi z chwilą teraz? Po prostu zaciemnia i zaśmieca, wręcz pomija tą chwilę teraz, absolutnie jej nie rozumie, wręcz boi się jej.
To okazało się sednem problemu, bo tylko żyjąc całkowicie w chwili teraz, żyję tak na prawdę i mam możliwość dokonania zmian.

Od dawna praktykuję obecność chwili teraz. pierwszym sukcesem było uciszenie "radia w głowie". Zakończyłam też stare dramaty i odzyskałam przestrzeń emocjonalną. I tak większość starych problemów zniknęła z mojego życia.

Patrzę na moją długą i krętą drogę i ... uśmiecham się. Warto było.

Pozdrawiam w Miłości

Hania sensei


piątek, 27 listopada 2009

Ego - co to za byt ?


Ego jest jednym z naszych aspektów, którym jest sztuczna tożsamość
Sztuczna tożsamość - czyli ego – może zaistnieć tylko w jednym miejscu ewolucji; kiedy umysł jest rozwinięty na tyle, że może tworzyć iluzję – rozumieć rzeczy i nadawać im znaczenie – i niedostatecznie rozwinięty by widzieć jedność całego procesu istnienia.
To właśnie w tym miejscu jest obecnie człowiek.
Istota ludzka jest na tym etapie ewolucji, gdzie dostrzega swoje oddzielenie fizyczne, jednak nie widzi jeszcze jedności całego procesu. Następnym krokiem ewolucji świadomości będzie właśnie wejście w jedność.
Ego można w przybliżeniu określić jako świadomość formy. Stąd jego przekonanie o śmierci, bo tylko forma ulega rozpadowi. Ego nie jest w stanie zrozumieć Ducha.
Ego jest więc systemem wyobrażeń, myśli o sobie i świecie stworzonych na podstawie ocen i określeń umysłu.
Ten system wyobrażeń ukształtowany jest we wczesnym dzieciństwie przez rodzinę i otoczenie.
Jest przyjmowany a priori, bez prób doświadczenia jego sensowności i dodatkowo wzmacniany przez resztę życia przez własny umysł. Umysł z kolei jak gdyby zamyka świadomość, która ogranicza się i utożsamia z jego wyobrażeniami. Tak rośnie w siłę „ Ja „ i utożsamia się z tym, co „ moje „.Tak umysł przywiązuje się całkowicie do swoich wyobrażeń i traktuje je jako prawdę i rzeczywistość ostateczną.
Ego ciągle tworzy światy iluzji oddzielenia, a człowiek wodzony przez nie za nos, gubi się we własnych wyobrażeniach rzeczywistości. Nie wiedząc kim tak na prawdę jest, opiera się na wyobrażeniach narzuconych przez innych. To prowadzi do pomieszania i człowiek taki nie może się odnaleźć. Rzeczywistość nie jest taka jak opisują ją inni i nie jest też taka, jak myśli o niej umysł. O tym warto pamiętać.
Cała natura jest jednym organizmem przejawiającym się na różne sposoby. W naturze wszystko jest niczyje, po prostu jest i trwa w naturalny sposób.
Tak więc wydzielenie z natury kawałka „ja” i nazwanie je „moje” jest nienaturalne i nierzeczywiste.
Domeną ego jest pole mentalne (niższe), gdzie wytworzyło kompleksowy system myśli i wyobrażeń o oddzieleniu i podziale. Jest nierzeczywiste, jest iluzją, którą człowiek cały czas podtrzymuje w swym umyśle. Opiera się tylko na przeszłości, tylko ją zna i projektuje na przyszłe doświadczenie. Jest to widoczne dla każdego, że większość sytuacji powtarza się schematycznie. Teraźniejszość jest całkowicie zapchana myślami o przeszłości i spekulacjach na przyszłość. W taki sposób tracimy możliwość doświadczania świętej chwili teraz, takiej jaka jest. Ego nie chce zginąć dlatego też utrzymuje nieustanny potok myśli, wyobrażeń i ocen. Ciągle tworzy problemy i ciągle próbuje je rozwiązać, tworząc w głowie tak zwane radio.
Podczas poznawania własnej sztucznej tożsamości można dojść do wniosku, że ego to nasz wróg i należy z nim walczyć. Nic bardziej mylnego. Nie trzeba walczyć z ego, to byłaby totalna porażka. Walka z ego, to walka z samym sobą prowadząca do wewnętrznych konfliktów.
To co należy i warto zrobić, to uświadomić sobie jaki mam system wyobrażeń o aktualnym pojęciu „ja”. Kiedy świadomość zaczyna postrzegać myśli umysłu, przestaje się w nich zamykać i traktować jako ostateczną rzeczywistość. Jest to uzdrawianie świadomości i droga do wyjścia z więzienia egotycznego umysłu. Świadomość przestaje utożsamiać się z umysłem i myślami, wychodzi na wolność a myśli przestają przesłaniać życie.
Kiedy świadomość wyjdzie poza ograniczenia umysłu – życie dopiero się zacznie. Naturalne życie iluminuje nieskończoną Miłością i Szczęśliwością. Świadomość budzi się ze snu, który tworzył umysł. Przebudzenie sprawia, że wszystko jest niby takie same i jednak całkiem odmienne, wolne od cierpienia. Przestajemy utożsamiać się z sytuacją życiową i zamykać w wyobrażeniach na jej temat. Zaczynamy widzieć rzeczy jakimi na prawdę są.
Proponuję sprawdzić w swoim życiu prawdziwość tego o czym piszę. Jest takie banalnie proste ćwiczenie : w myślach wydaj polecenie, że jesteś w stanie obserwatora, następnie bez oceny obserwuj myśli jakie płyną przez twoją głowę - tylko pamiętaj nie zajmuj się tymi myślami, nie wchodź w nie - obserwuj też jak różne energie w twoim ciele się poruszają i bądź tylko obserwatorem.
To proste ćwiczenie pomaga wejść w chwilę TERAZ, a w tej chwili tak na prawdę żyjesz. Zobacz, cała przeszłość jest chwilą teraz, która minęła, już jej nie ma, a cała przyszłość jest chwilą teraz, która dopiero nadejdzie, jeszcze jej nie ma. Jak widzisz życia doświadczasz teraz i od jakości tej chwili zależy jakie nastąpią przyszłe doświadczenia.
Hania

środa, 18 listopada 2009

Jak dwie bajki przestawiły moje życie


Przyszłam na świat jako „brzydkie kaczątko„ w mojej rodzinie. Poznawałam tą bajkę we własnym doświadczeniu. Łatwo nie było ale w końcu rodzinie i otoczeniu udało się wbić do mojej głowy własne programy tej gry zwanej życiem. Z czasem nauczyłam się jak przetrwać w tym polu bitewnym. Trwało to wiele lat i żyłam tymi zasadami nawet gdy byłam już dorosłą, samodzielną osobą.
Jednak życie jest ciągłą zmianą i ma zwyczaj nas zaskakiwać.
Nim zauważyłam, że mam dokonać zmian w moim życiu i bawiłam się w testowanie swojej wierności wobec wypaczonych rodzinnych schematów. ... Nie powiem w zaparciu żyłam kolejne piętnaście lat. Tak sobie „dołożyłam”, aż pewnego dnia usłyszałam od szanowanego prze zemnie lekarza : „..... na operację jest już za późno, przed panią są trzy miesiące, do pół roku życia”. To był mocny prysznic – dzieci jeszcze nie samodzielne, wiek młody, a i ja jeszcze nie gotowa. Na prawdę nie wiedziałam co mogę zrobić z tym okruchem życia jaki mi pozostał. Bez mała „po omacku” podjęłam pierwszy raz decyzję, w której centrum stałam ja sama.
Start był chaosem do kwadratu. Byłam dosłownie utopiona w iluzji z ruchomym dnem i jeszcze do tego lawina przekonań, które były dla mnie szkodliwe – to były dogmaty innych ludzi, które przyjęłam za własne. Tak zabita mentalnie nie potrafiłam określić czego tak na prawdę chcę i potrzebuję i bałam się nawet pomyśleć co jest dobrem dla mnie.
Skrajna i totalna destrukcja trwała wiele miesięcy kiedy to po kolei traciłam pieniądze, rodzinę dach nad głową i szacunek do siebie i .... dalej nie wiedziałam jak to mogę ogarnąć. Szukałam konsekwentnie i rozpaczliwie i ... nic.
W takim stanie podjęłam kolejną decyzję, tym razem postawiłam świadomie na siebie i jakimś cudem zaczęłam zdobywać całkiem dla mnie nową wiedzę z zakresu pracy z energiami i z psychologii.
Rzuciłam się na te nowe dziedziny z niezwykłą determinacją. No cóż miałam „wyrok” najdłużej pół roku życia, a ja po odstawieniu lekarstw aptecznych i w poszukiwaniu sensu życia trwałam nadal i nawet fizyczne dolegliwości mijały. Tak upływały kolejne miesiące.
Pewnego dnia spotkałam znajomą, która przypadkowo jest psychologiem. Od słowa do słowa opowiedziałam jej moją wersję brzydkiego kaczątka. Słuchała mnie uważnie kiedy narzekałam na moje otoczenie odrzucające mnie, analogicznie do bajki. Po chwili namysłu opowiedziała mi inną bajkę – nie pamiętam kto jest jej autorem- pamiętam natomiast doskonale co w tej bajce poruszyło mnie do głębi.
Na pewnym podwórku – zaczęła – żyła kochająca się i poczciwa rodzina kur. Kury znalazły jajko orła i postanowiły je wysiedzieć i wychować pisklę jak swoje. Kochali to swoje odmienne dziecko, bardzo o nie dbali i przekazywali całą kurzą wiedzę. Pewnego dnia dorosły synek patrząc w niebo zachwycił się pięknym, latającym z gracją ptakiem. Jego serce poruszyła tęsknota, tak bardzo pragną szybować jak ten ptak. Zapytał swego mądrego i kochanego ojca : co to za ptak szybuje? Ojciec z całą miłością westchnął i powiedział : widzisz synu, to jest orzeł, jego przeznaczeniem jest szybować w królewskim locie pod niebem. Nasz, kurzy, los jest inny, naszym przeznaczeniem jest grzebać w ziemi. Syn tylko smutno westchnął i za radą kochającego ojca nadal, do końca swoich dni grzebał ziemię. Nigdy nie spróbował poznać kim jest – i nie dowiedział się, że jest orłem.
Zestawienie mojego brzydkiego kaczątka i poznanego orła było porażające.
Nagle zrozumiałam, że w moim życiu cały czas z uporem domagam się akceptacji i usiłując zasłużyć na miłość w rodzinie, czego ta ostatnia akurat dla mnie nie miała. Owszem chętnie wykorzystywano moje różne talenty i umiejętności. Jednak sympatia, miłość czy zwykłe dziękuję, tego jakoś nie doświadczyłam i żyłam w rozżaleniu. I w tym momencie olśniło mnie, że oni wszyscy kierowali mnie na moje prawdziwe przeznaczenie. Zrozumiałam też, że moje poczucie krzywdy i inne dyrdymały to nic innego jak skostniały opór przed zmianą.
Uczciwie mówiąc przeraziła mnie wizja, że mogę skończyć jak orzeł z bajki i poczułam ogromną wdzięczność do dotychczasowych „katów” mówiąc bajkowo.
Wzięłam się za bary z dotychczasowym życiem, z moimi lękami i zdobyłam się na wypróbowanie nowych doświadczeń, na początku razem ze strachem na karku. Szłam dalej ... .Zestawienie obu bajek zadziałało jak najprawdziwsza czarodziejska różdżka. Od wielu lat doświadczam życia w nowy sposób. Nauczyłam się widzieć rzeczy jakimi są a jak mam z tym kłopot, to proszę o pomoc przyjaciół.
Okazało się, że jestem człowiekiem szczęśliwym, bogatym w liczne i cenne przyjaźnie. Mimo, że rodziny prawie nie mam czuję się osobą spełnioną i aktywną społecznie. Przestał mi przeszkadzać brak własnego klanu krwi.
No i jak wybrałam ŻYCIE, to trwam do dziś .... minęło wiele, wiele lat, a ja mam doskonałą kondycję , nauczyłam się i nadal uczę żyć. Wiedzą zdobytą i doświadczoną jako mądrość dzielę się z tymi, którzy tak jak ja niegdyś szukają własnej drogi do swej tożsamości, swego wnętrza.
Pozdrawiam z Miłością.
Hania

czwartek, 12 listopada 2009

Anioły i Demony a Aspektologia


Wiele mówi się i pisze w obecnych czasach o aniołach i demonach. Co jednak wiemy o istocie tych symboli? Ilu ludzi tyle odpowiedzi. W tym artykule przedstawię jak ja poznałam te cudowne energie.

Zarówno Anioły jak i Demony są nasze, stoją do naszej dyspozycji jako aspekty istoty ludzkiej utworzone z tej samej energii.

O ile do Aniołów chętnie się przyznajemy, o tyle odcinamy się od Demonów a wszystko to na skutek ocen. To prowadzi do pomieszanej zabawy „w chowanego”.

Życie jest nieśmiertelne, nieskończone i tylko zmienia formy, przejawia się w przemijających formach.

Często zapominamy o tym i utożsamiamy się z formą i zachowujemy się jak człowiek przedstawiający się marką swego samochodu.
Jako Istota wielka i nieskończona przebywam w obecnej biologii w pewnym momencie czasu i przestrzeni i tworzę oraz odtwarzam określone doświadczenia.
Taka świadomość dla jednych może być „dołująca” a dla innych radosna choć większość ludzi tej świadomości jeszcze nie uzyskało.
Właśnie ta ostatnia grupa poświęca wiele uwagi utrzymaniu starych wzorców tematu aniołów i demonów. Jest to sposób projektowania na zewnątrz własnej oceny „dobre lub złe”. Kiedy mam dobre doświadczenia, np. uniknęłam wypadku lub choroby, to projektuję to na zewnątrz i mówię, że pomógł mi Anioł. W sytuacji gdy rozwścieczona krzywdzę innych tłumaczę, że opętał mnie demon.
Na tym etapie jest to ok , to pomaga żyć dalej by dojść do nowego postrzegania świata zjawisk.

W miarę budzenia świadomości przychodzi zrozumienie, że zarówno Anioły jak i Demony są stworzone z tej samej, neutralnej i czystej energii, ze Światła o wyższej lub niższej wibracji.

Wszystkie energie stają do naszej dyspozycji, by nam służyć zgodnie z własną właściwością.

W naszym życiu do upieczenia ciasta używamy przecież mąki a nie zaprawy murarskiej - i tak jest z energiami.
Rodzi się pytanie: czym tak naprawdę jest ów Anioł lub Demon?

Powoli przychodzi zrozumienie, że są to aspekty naszej Osobowości, Istoty, Jaźni …, jakkolwiek to nazwiesz, które utworzyliśmy dla własnych celów, by nam służyły i ….. w obecnej formie nie pamiętamy tego. Ten etap budzenia jest mało przyjemny.

Do dziś pamiętam jak w moim umyśle pojawił się obraz przerażającego maszkarona i mój dialog z nim. Wystraszona i to bardzo, kazałam mu odejść. Usłyszałam pytanie: „ Gdzie mam pójść skoro należę do ciebie, jestem twój?” To było mocne i całkiem bezradna zapytałam czy nie mógłby przynajmniej być mniej potworny. W odpowiedzi usłyszałam, że w czasie gdy go tworzyłam właśnie taki był kanon piękna, taka moda, a on był najpiękniejszy.

To mną całkiem wstrząsnęło bo dowiedziałam się, że przez wszystkie doświadczenia kolejnych moich wcieleń on jest ze mną by służyć tym, do czego go powołałam, … i jest zmęczony tą służbą i … brakiem mego zrozumienia, czystej niewdzięczności.
To był prawdziwy kamień milowy w mym budzeniu się.

Każda energia we Wszechświecie ma za zadanie służyć człowiekowi jako istocie twórczej.

Istota ludzka jest kreatorem, twórcą, który nieustannie tworzy bez względu na to czy jest tego świadom … czy nie.

Całe tworzenie przebiega mentalnie, w umyśle. Dosłownie wszystko w pierwszej kolejności przebiega w umyśle i czy to będzie budowa domu, czy też jego burzenie, czy będzie to malowanie obrazu, czy ścian pokoju, …. , czy cokolwiek z tego co wytwarzamy w swym życiu. Wszystko najpierw powstaje w umyśle. Następnie przez słowo precyzujemy co teraz zrobimy i na końcu materializujemy ten akt stwórczy. Taka jest niezmienna kolej twórczości.

Już w fazie mentalnej przez wyobrażenie łączymy określone energie do realizacji tego zamiaru. Tak tworzymy aspekt siebie samego, który ma nam służyć.

Dodaj napis
Co dalej dzieje się z tym aspektem?
A no właśnie, raz powołany trwa przy nas tak długo, aż zrozumiemy, że należy przywrócić mu neutralność i czystość energii, ich płynność by taki aspekt przestał istnieć i wpływać na aktualne doświadczenia.
To jest uzdrawianie samych siebie. Aspekt przynależy do nas jako Istot duchowych i nie umiera razem z biologią w której zakończyliśmy nasze doświadczenie. On jest przechowywany w ciałach subtelnych i energii Ziemi. Jest nasz i przy ponownym przyjęciu biologii aktywnie nam służy wg nadanego przez nas wzorca.

To stwarza wiele niezrozumiałych sytuacji, bo zmienił się nasz sposób odbierania świata formy … a aspekt jak zdarta płyta ciągle gra tą samą melodię. Nie raz każdy z nas przekonał się, że sytuacja wymyka się nam z rąk i dzieją się sprawy jakby poza naszą świadomością, jakby ktoś inny podejmował za nas działania.
Sytuacja mało komfortowa i wyjściem z niej jest jasna decyzja o rezygnacji z jego służby i z wykorzystywania zawartych w nim energii. Warto podziękować takiemu aspektowi za lojalną i wierną służbę a następnie pozwolić mu opuścić mu moje wszystkie ciała i Ziemię oraz powrócić do stanu neutralnego i czystego potencjału.

Tak tworzymy sobie przestrzeń dla nowych doświadczeń.

Nauczona doświadczeniem staram się na bieżąco pamiętać aby użyty aspekt po zakończeniu doświadczenia przywrócić do neutralnej postaci. Tak buduję przyjazną, własną przyszłość i mogę być pewna, że przestaną mi wyskakiwać niezrozumiałe "króliki z kapelusza” kiedyś w przyszłości lub innym życiu.

Co dało mi to zrozumienie?
Otóż po uwolnieniu legionów aspektów dziś, w tej chwili, stałam się lżejsza dosłownie i w przenośni. Pojawiające się aspekty witam jak starych przyjaciół i...  bez oceny ... bez zbędnych rytuałów  pozwalam im powrócić do neutralnych potencjałów, jeśli nie chcę by działały w moim życiu. Jest to tak proste, że aż trudno uwierzyć.

Dopiero własne doświadczenie potwierdza, że to działa i codzienność z dnia na dzień staje się bardziej miła, radosna i bezpieczna... wystaczy tylko wieczorem domknąć mininy dzień, domknąć wszystkie figury jaki w nim potworzyłam i... następny dzień rozpocząć z czystą kartą. Tylko tyle i aż tyle.

Pozdrawiam z Miłością i życzę wielkiego zadowolenia z Życia.

Hania sensai






czwartek, 5 listopada 2009

Ciało, co o nim wiemy?



Wszyscy jesteśmy w ciele, posiadamy je całą dobę na jawie i we śnie. Teoretycznie widzimy je fizycznymi oczyma, odczuwamy, mamy bliski kontakt – tak myślimy. Ale czy to jest prawdą?
Co wiemy i rozumiemy o naszych ciałach? Zgoła nic.

Człowiek jest dynamicznym połączeniem : ciało – umysł – duch i ma do dyspozycji wolną wolę.

Tak więc człowiek nie jest tylko swoim ciałem jak myśli większość; nie jest też własnym umysłem i myślą jak myśli wielu z pośród nas; i nie jest jedynie swoim Duchem, jak twierdzi wielu „uduchowionych”.

Twoje ciało zawiera w sobie wszystko, co istnieje. Ma w sobie wodę wszystkich oceanów, ma w sobie ogień wszystkich gwiazd i słońc, ma w sobie powietrze, a zrodzone jest z ziemi.




Świat potrzebuje nowej wiedzy. Potrzebna jest wiedza, która pomogłaby nam lepiej poczuć i zrozumieć swoje ciało.
Ciało jest żywym organizmem, który nigdy cię nie skrzywdził. Uczyni wszystko, co mu każesz i zawsze jest ci posłuszne. Jest najwspanialszą tajemnicą całego istnienia. Pragnie być przez ciebie uszanowane, budzić twoje życzliwe zainteresowanie.
Jest ono żywym organizmem i uczyni wszystko co mu karzesz, nawet rzeczy niemożliwe... wspomnę tu choćby o chorobie czy jakimkolwiek braku, w Uniwersum jest to niemożliwe Jednak ciało zawsze jest ci posłuszne.
Ciało jest jak próg, jak drzwi wejściowe do twego wnętrza. Nauka, która uczy jak kochać swoje ciało, jak je szanować i poznawać jego tajemnice, doprowadzi cię do świadomości.
Ciało jest najwspanialszą tajemnicą całego istnienia – proch stał się boski.

Człowiek potrzebuje lepszego, zdrowszego ciała. Potrzebuje również istnieć w sposób bardziej czujny i świadomy, potrzebuje też wszelkich wygód i luksusów, których Źródło może dostarczyć. To wszystko jest możliwe, jeśli zdecydujesz się kochać swoje ciało.

Nauka jak kochać swoje ciało, jak je szanować, jak poznać jego prawdziwe potrzeby i jego tajemnice stanowi podstawę do rozwoju świadomości.

Trzeba żyć teraz, tutaj - swój raj tworzyć na Ziemi, nie odkładać na później lub na lepszą sposobność. Każda chwila jest właściwa aby poczuć się szczęśliwym i nie wymaga żadnych specjalnych przygotowań. Aby móc kochać, nie trzeba narzucać żadnej dyscypliny. Potrzebna jest odrobina uwagi, odrobina czujności i odrobina zrozumienia.

Marzysz o miłości i bliskości drugiego człowieka. Zastanów się jak chcesz kochać i być kochanym, kiedy nie potrafisz kochać własnego ciała takim, jakie jest? Jak chcesz zrozumieć i szanować drugą osobę, kiedy nie rozumiesz i nie szanujesz samego siebie? Spróbuj zaakceptować swoje ciało. Pokochaj swoje ciało, szanuj je i bądź mu wdzięcznym. 

Postaraj się zrozumieć mowę swojego ciała i współpracuj z nim w zaspokajaniu prawdziwych potrzeb. Zauważ, kiedy masz mu dostarczyć jedzenia czy energii, kiedy ruchu, a kiedy odpoczynku.

Każdy człowiek jest zindywidualizowaną istotą, nie ma dwóch takich samych ludzi. Ludzie różnią się i jeden człowiek potrzebuje dwóch godzin snu, inny ośmiu, a jeszcze inny dwunastu. Nie ma tu szczegółowych wytycznych - co służy dobrze jednemu, w skrajnym przypadku jest wręcz szkodliwe dla innego. Stąd potrzeba odczuwania swego ciała od wewnątrz.

Najważniejsze jest to, by zrozumieć, że ciało jest zawsze gotowe cię wysłuchać. Spróbuj z nim porozmawiać, nawiązać kontakt. Przecież jesteś w nim i używasz go.

Kiedy już zaczniesz komunikować się ze swoim ciałem, wszystko stanie się bardziej proste.
Ciała do niczego nie zmuszaj, możesz je przekonywać, ale nie walcz. Niech zasadą będzie odczuwanie przyjemności.

Ciało jest pięknym i doskonałym prezentem od Boga, jest świątynią, w której mieszkamy. Żyjemy w nim i naszym obowiązkiem jest o nie zadbać .Ciało jest twoim fundamentem. Kiedy zaczniesz je rozumieć, prawie wszystkie niedomagania znikną, a ty nauczysz czuć się dobrze we własnym ciele.

Tajemnica życia i funkcjonowania twego ciała, to korzenie. Zakorzeniony jesteś w swoim ciele, a ono wspiera ciebie i wszystko co robisz. We współczuciu, w gniewie, w miłości, w nienawiści - zawsze cię wspiera. Kiedy zaczniesz rozumieć kim jesteś - ciało także cię wesprze.

Istnienie może dać ci Raj na Ziemi, lecz ty ciągle chcesz go opóźnić tak, by nastąpił dopiero po śmierci. Nie trzeba być nędzarzem i ofiarą, aż do dnia kiedy śmierć ulży twojej nędzy. Swój raj mamy tworzyć na ziemi. Nie potrzeba innych specjalnych przygotowań aby poczuć się szczęśliwym. Trzeba żyć teraz , tutaj.

Krok po kroku zagłębiaj się w księgę swojego ciała a poznasz całą tajemnicę życia. W twoim ciele zawiera się ona w formie skondensowanej. Gdy powiększysz ją miliony razy okaże się, że jesteś światem, który cię otacza. Tak jak pojedynczy atom zawiera w sobie tajemnicę materii, tak ciało zawiera tajemnicę wszechświata.

Trzeba mądrze troszczyć się o swoje ciało. Nie wolno występować przeciwko niemu, przeklinać go.

Bóg wybrał dom twojego ciała by w nim zamieszkać. Przecież jesteś świątynią boga.

Ciało jest twoim pojazdem, pięknym mechanizmem i może zabrać cię zarówno do nieba, jak i do piekła. Wybór należy tylko do ciebie

Zapamiętaj, że ciało jest twoim przyjacielem, nie przeciwnikiem.

Życzę udanego i owocnego dialogu ze swoim ciałem i serdecznie pozdrawiam.

Hania sensai







piątek, 30 października 2009

Pan Siwa


W hinduizmie jest wielce czczona postać Pana Siwy jako boga. Według wierzeń hindusów, Pan Siwa, w swoim umyśle śni sen o widzialnym i niewidzialnym wszechświecie. W czasie swego śnienia jest karmiony przez boginię Laxmi.
Ta wiara i jej legenda dotarła do nas i wielu ludzi powiela to wierzenie, bez zrozumienia jej treści.
Niewielu widzi w tym micie metaforyczne przesłanie o tym jak działa świat. Ostatnio wiele mówi się o świadomości i jej rozwoju. Ta tematyka nie była też obca starożytnym ludziom, tyle że posługiwali się innym językiem i innymi skojarzeniami.
Ostatnie wieści ze świata fizyki kwantowej donoszą, że nasz świat funkcjonuje na zasadzie hologramu. Co to oznacza? Ni mniej, ni więcej jest to mentalna projekcja naszego wewnętrznego świata. Tak... każdy ma w tym swój udział a wszelkie wierzenia i tradycje mają na celu podtrzymanie wizji świata jakiego obecnie doświadczamy. Z teorią hologramu wystąpił Bohm twierdząc, ze filozoficzna gra słów, to jeden z powodów tworzenia hologramu zdarzeń.
Więc jak to się ma do mitu o Siwie?
Są tu pewne metafory, Pan Siwa to Ty, to Ja i każdy inny człowiek. Więc każdy indywidualny człowiek śni swój świat. A tym karmiącym, Laxmi, jest nasza wiara.
Tak więc Ty, Ja i każdy inny człowiek jest bogiem także, to nie bluźnierstwo... to tylko słowa opisujące kim tak w prawdzie jesteśmy.
Wydajesz się być fizycznym ciałem w świecie. Ale tak naprawdę jesteś świadomością, używającą określonego ciała jako pojazdu. Tak naprawdę cały świat istnieje w tobie.
Jesteś bezczasową świadomością śniącą siebie jako postać w czasie, daleko na zewnątrz.
Wiem, że dla ludzi używającej głównie lewej półkuli mózgowej może to być to bełkotem nawet pseudo naukowym (jak będę miała szczęście) i odrzucą tą wiedzę. Mnie to nie wzrusza, mogę tylko mieć współczucie dla tych co jeszcze nie mają dostępu do prawej półkuli i do własnego serca.
Od wielu pokoleń całe społeczeństwo jest skonstruowane by zmienić ludzi w więźniów lewej półkuli, czyli „odrębności”, podziału i utożsamiania się ze swoim ciałem. Jest to rodzaj masowej hipnozy, w której otrzymujemy zaprogramowaną wersję rzeczywistości. I tak się dzieje, że tresowani od dziecka w tą wiarę, tak odbieramy naszą rzeczywistość aby pasowała do naszego wierzenia.
Nasze umysły zostały zamknięte w obrębie tych wierzeń, które dają nam wrażenie, że jesteśmy ograniczeni, że jesteśmy biednym Jasiem pozbawionym władzy. To tak jakbyśmy mieli nasze umysły zamknięte w „pudle”. Ulubiona gra w „ofiarę”.
Jest z tego droga wyjścia. Einstain powiedział : „nie możesz rozwiązać problemów z tym samym poziomem świadomości, który je stworzył”.
Jest to wielka mądrość. Zauważ, że współczesne problemy stworzyła świadomość oddzielenia i to jest świadomość władzy, która manipuluje ludzkością. Więc by rozwiązać te problemy należy przejść do świadomości jedności, która rozumie że wszyscy jesteśmy jedną świadomością, doświadczającą na miliardy sposobów. Ze zrozumienia jedności rodzi się Miłość, ta prawdziwa.
Drogą wyjścia z tego „pudła” jest prawdziwa Trójca, czyli lewa półkula, prawa półkula oraz serce – połączone i jednomyślnie pracujące. Wtedy mamy zrównoważenie wszelkich możliwości.
Prawa półkula to kreatywność, widzenie innego punktu widzenia na życie i unikalność tego wszystkiego. Lewa półkula jest tu z powodu dekodowania tych rzeczy. Serce przenosi nas do doświadczeń ponad słowa. Razem przynoszą równowagę.
Obecnie mamy do czynienia z masowym wydostawaniem się ludzi z tych wibracyjnych pudeł. Te pudła są zbudowane na strachu i desperackiej niepewności. Są to instynkty przeżycia. I kiedy wychodzimy z tego pudła, ta siła dualizmu przestaje mieć władzę nad nami.
Tak więc należy użyć również prawej półkuli by sprawdzić „nasze” wierzenia, obalić własne autorytety i przyjęte dogmaty. Miej odwagę wziąć odpowiedzialność za siebie samego i sprawdź jak dotychczasowe twoje wierzenia ci odpowiadają.
Rzeczywistość, której doświadczamy jest nieskończonym strumieniem energii. Ty tworzysz jedynie swój własny jej kanał. Większość ludzi nie jest tego świadoma.
Tak więc stań się Człowiekiem, wyprostuj się i weź odpowiedzialność za własne życie. To jest droga do prawdziwych zmian.

W głębokim szacunku do Ciebie Istoto
Hania

wtorek, 27 października 2009

Wielkie zamieszanie


Wielkie zamieszanie
czyli ogólnospołeczny tygiel wokół 2012 roku
Aktualnie na Ziemi mają miejsce zmiany w materii, energii i świadomości. One dotyczą nas wszystkich i każdego z osobna w całym Układzie Słonecznym, nie tylko na Ziemi. Mamy też do czynienia z międzyplanetarną zmianą klimatu, którą obserwujemy również na Ziemi.
Te zmiany są całkiem naturalne i nieodwracalne.
Strach jednego Iksińskiego lub nawet wielu takich nie jest w stanie odwrócić tego procesu. Warto o tym wiedzieć by nie dać się schwytać w paranoję strachu. Tak czy inaczej dojdziemy do Nowego Świata.
W obliczu tych zmian widać, że jako ludzkość jesteśmy na krawędzi ludzkiego zrozumienia. Świetnie stan obecnie przeważającej świadomości określił Michael Ellner :
„ Tylko na nas spójrzcie. Wszystko jest na wspak, wszystko jest do góry nogami.
Lekarze niszczą zdrowie, prawnicy niszczą sprawiedliwość. Uniwersytety niszczą wiedzę, rządy niszczą wolność. Główne media niszczą informację a religie niszczą duchowość”

Prawda, że trafny opis naszego dziś?
Tak więc żyjemy w odwróconej i zniekształconej krainie. Mamy dwa jakby światy.
Jeden to film – jest tworzony przez główny nurt władzy – tłumaczący wydarzenia w określony sposób, by ukryć i zaciemnić, namówić miliardy ludzi by nieświadomie nosili różne maski.
Możesz zamknąć się w tym filmie i patrzyć jak jest rozgrywany i … żyć własnym życiem.
Możesz też zauważyć prawdziwy fundament rozgrywanego filmu. Wtedy możesz zobaczyć to, czym naprawdę jesteś Ty, Ja i cała reszta Istnień.
Nasze prawdziwe istnienie to ŚWIADOMOŚĆ, nieskończona świadomość połączona z innymi świadomościami w bezczasowym oceanie nieskończoności.
Zauważ, że społeczeństwo, przy naszym osobistym udziale, jest kształtowane tak byśmy nieustannie byli zajęci ….ojej czy jutro będę mieć pracę? Ojej czy przyjdą terroryści? Ojej co powiedzą o mnie inni? I innymi sprawami nieprzydatnymi. Tak między palcami ucieka nam życie i jesteśmy nieustannie marionetkami w obcym filmie. Jest tylko garstka ludzi w ponad sześciomiliardowej masie, która powiedziała STOP manipulacji. Którzy się odwrócili i żyją, i wiedzą kim są.
To jacy jesteśmy decyduje o tym jak dekodujemy naszą rzeczywistość.
H. M. Tomiluson stwierdził :
„ Postrzegamy rzeczy nie takie jakimi one są, ale takimi jak my jesteśmy”
Tak więc mili Państwo, wszyscy „prorocy”, zarówno wieszczący koniec świata, jaki i zapowiadający złoty wiek, mają rację. To nie pomyłka, każdy z tych proroków ogłasza nam swój własny świat.
Gdyby świat miał ulec zagładzie, to dobrym momentem byłoby zaniknięcie heliosy wokół Słońca. To elektromagnetyczne pole, które jakby płaszczem okrywa planety układu słonecznego, między innymi i Ziemi już zanikło na początku 2008 roku. I co się dzieje dalej ? Jak widzicie nadal doświadczamy życia i tylko istnieje jakby wewnętrzny imperatyw by odkryć swoją własną prawdę.
Jakoś niewiele się o tym mówi. A zanik heliosy oznacza, że już jesteśmy od ponad roku bombardowani cząsteczkami, które nigdy wcześniej nie docierały do Ziemi, a przynajmniej od czasu znanej nam astronomii.
Po raz pierwszy w znanej nam historii nie mamy powłoki ochronnej dookoła nas. To niesamowity czas. Wszystkie rodzaje wiedzy, informacji, promieniowania, których ludzkość nie umie mierzyć, ponieważ nigdy jeszcze się to nie przydarzyło, wszystko to do nas napływa. Nasi naukowcy nawet nie wiedzą jakie urządzenia powinni zbudować żeby móc to badać, ponieważ nigdy jeszcze się to nie działo. Prace J. Jenkinsa wykazują, że te dziwne zjawiska związane ze Słońcem i jego zanikiem aktywności powoduje mutacje genetyczne.
Zobaczcie, „ jak na górze tak i na dole, jak na dole tak i na górze”. Na górze helisa zaniknęła. Tutaj na Ziemi załamują się światowe rynki i mamy kryzys największy w naszej historii, który rozwija się na naszych oczach.
Przetrzyj oczy i zobacz, że Ty z własnej woli zdecydowałeś się inkarnować na Ziemi właśnie w tym wyjątkowym czasie. Przypomnij sobie, po co tu jesteś ?
Masz prawo myśleć inaczej, masz prawo nie zgadzać się z moim widzeniem świata, to twój wybór a ja go szanuję. Jednak pomyśl, wejdź w serce i znajdź odpowiedzi i … przestań się bać być pełnym Człowiekiem.
W Miłości mego serca
Hania

sobota, 24 października 2009

Memento mori


Niedawno rozstałam się z moim bratem, który wybrał odejście z ciała. Moment trochę smutny jednak miał szczęście braciszek, bo byłam w stanie porozumieć się z jego duszą i odprowadzić ja na Łąkę Kwiatów.
Cala ceremonia pochówku uświadomiła mi jak ludzie boją się takiego momentu i uciekają w niewiedzę i nieświadomość a jednocześnie tworzą dziwne zwyczaje w to miejsce. Dlatego ten artykuł porusza temat pomijany milczeniem i tak ulotny, że nie ma dowodów naukowych na potwierdzenie mego doświadczenia. Mimo to przedstawiam moje doświadczenie gdyż może przynieść wielu ludziom ukojenie szczególnie w dniach, gdy zbliżamy się do święta wszystkich zmarłych.

W ciągu życia nawiązujemy wiele relacji z innymi, mamy wiele wspólnych idei i działań i ... w pewnym momencie ... osoba umiera. Pozostawia wszystko ( co za życia uznawała za bogactwo) i wędruje do ... lubię używać określenia „duchowe sanatorium”. Bardziej znane określenie, to sfera astralna. Tak, zabiera tylko swoje ślady energetyczne jako osobisty majątek.

Dusza, po opuszczeniu ciała, zapada w sen, letarg, regenerujący ją.
Zabiera ze sobą skoncentrowane wspomnienia całego ziemskiego życia, w którym zawarte są nasiona jej pragnień, ambicji, sympatii czy antypatii, skłonności i niechęci. Te nasienne ideały szybko zaczynają wzrastać produkując kwiaty i owoce, a objawią się one w następnej inkarnacji i nie tylko. (Prawo Przyczyny i Skutku).

Te ideały objawiają się również w życiu duszy w sferze astralnej. Natura jest pełna Miłości. W ten sposób umożliwia duszy wiele z tych silnych impulsów przeżywać, manifestować aż do wyczerpanie się już w sferze astralnej tak, że dusza może zostawić je za sobą kiedy narodzi się do nowego ziemskiego życia.

W tej radosnej perspektywie letarg duszy jest niezbędny. Na tym etapie jej rozwoju jest niczym sen dla nienarodzonego jeszcze dziecka w łonie matki. Jest to pogodny odpoczynek w głębinach oceanu życia. Spokój, pewność i poczucie bezpieczeństwa – oto cechy letargu, w którym znajduje się dusza w sferze astralnej.

Ludzie żyjący w swych ciałach bardzo często ten błogi stan duszy przerywają poprzez rozpacz żałobników i lamenty. Wprawdzie nie do końca uświadomione acz egoistyczne cierpienie i prośby są często przyczyną wielkiego cierpienia i smutku drogich nam zmarłych.
Czasami dusze świadome prawdziwego stanu rzeczy odrzucają wołanie nawet ze strony tych, których kochają. Bardzo często wiele dusz długo walczy ze snem aby być w pobliżu bliskich, którzy zostali na Ziemi. Rezultatem jest bezsensowny ból i smutek dla obu stron.

Powinniśmy unikać opóźniania – przez egoistyczne potrzeby i zwyczaje – rozwoju tych, którzy odeszli w zaświaty. Pozwólmy im odpoczywać w oczekiwaniu na moment transformacji. W innym razie przyczyniamy się do tego, że będą umierać wiele razy.

Istnieje zakorzeniona w naszym społeczeństwie „kultura cmentarna” polegająca na nieustannym przywoływaniu dusz, które odeszły z Ziemi. Począwszy od apelu poległych a skończywszy na żałosnym westchnieniu „Jak mam bez Ciebie żyć?” - to wszystko zakłóca naturalny proces regeneracji i letargu duszy. A w konsekwencji wezwania dusza przerywa swój stan i na wpół przebudzona stawia się na takie wezwanie powołana obowiązkiem lub Miłością.

Zbliża się czas świąt gdy ponownie odwiedzimy cmentarze. Oddajmy należną cześć naszym przodkom i „ zostawmy umarłych umarłym. Życie jest dla żywych”. Nauczmy się radzić sobie w życiu samodzielnie,... kiedyś i my przejdziemy do tego świata i ... nie sądzę byśmy chcieli mieć zakłócony odpoczynek.
Życzę z całego serca byśmy wszyscy stanęli na wysokości zadania i przekazali Światło Miłości tym duszą, które odpoczywają. Wznieśmy się ponad egoistyczne pragnienia i cierpienie i ... bądźmy pełni Szacunku dla przodków.

W głębokim szacunku dla wszystkich Istot i każdego człowieka
Hania

środa, 21 października 2009

Bogactwo i obfitość


Współczesny nam świat ma dość cierpienia, ubóstwa i błaga o nauczycieli prawdziwej nauki o dostatnim życiu.

Ten, który zgłębił szczegóły nauki o bogaceniu się oraz pokrewnych o dostatnim życiu, o byciu wspaniałym, o zdobywaniu miłości i który naucza wspomnianych rzeczy jest potrzebny współczesnym ludziom. Takiej ewangelii potrzebuje świat a ona przyczyni się do pełniejszego życia, do doświadczania rozwoju życia.

Płynąca w słowach nauka życia wymaga potwierdzenia w życiu nauczającego.

Potrzebujemy nauczyciela, który sam się zrealizował, jest bogaty, zdrowy, wspaniały, wypełniony i otoczony miłością i wtedy skutecznie naucza innych jak osiągnąć to wszystko. Oczywiście należy zaakceptować fakt, że dla różnych ludzi bogactwem będą różne domeny życia ... jedni będą czuć się fantastycznie w luksusowych pałącach ... inni w leśnej chatynce bez wygów, i to jest ok.

Powiązanie działania umysłu z osobistym zaangażowaniem jest niezawodnie skuteczne.

Prawo przyrostu życia jest oparte na tak samo pewnych zasadach jak prawo grawitacji.

Sformułuj w swoim umyśle wyraźną wizję tego, czego pragniesz (nie myl pragnienia z żądzą czy fantazjowaniem) ... dodaj do tego czucie i .. zacznij działać z wiarą, pamiętając o celu.

Swe działania osadzaj w TERAZ. Rób każdego dnia wszystko, co jesteś w stanie zrobić, a każde działanie wykonaj w jak najdoskonalszy sposób. 

Rób tak dla siebie z myślą o osobistym rozwoju. Nie rób tego tylko po to by być chwalonym, uzyskać awans czy z innej pobudki egotycznej polegającej na rywalizacji !!!

Trzymaj się swego celu z wiarą, tak by każdy kto ma z tobą kontakt, poczuł siłę celu, która od ciebie promieniuje.
Istnieje moc, która zawsze dostarcza nowe możliwości ludziom, którzy szukają rozwoju i w swoim postępowaniu stosują się do PRAWA.
Ani w twojej sytuacji, ani w sytuacji gospodarczej nie ma nic, co mogłoby hamować twój rozwój
.
Jedynym, który cię hamuje i ogranicza jesteś ty sam i twój sposób widzenia świata.

Nie ma takiej możliwości by brakowało na tym świecie szans temu, kto wiedzie swoje życie ku rozwojowi.
Wszechświat był zawsze tak zorganizowany, że wszystkie rzeczy są dla człowieka i powinny pracować dla jego dobra.

To ty wybierasz czym jest dla ciebie dobro, dla jednego będzie to rozwój, bogactwo, zdrowie …. dla innego ubóstwo, cierpienie ….
Dla każdego sukces jest w zasięgu ręki.
Prawdą jest, że panowie starego czasu poprzez istniejące urzędy utrzymują masy w ubóstwie – ale to dla tego, że masy nie myślą i nie postępują w odpowiedni sposób. Gdy masy zaczną myśleć i odpowiednio postępować ani rządy, ani korporacje nie umiałyby ich zatrzymać. Wszystkie systemy trzeba by zmodyfikować i przystosować do postępu
.
Jeśli ludzie mają umysł otwarty na rozwój i wierzą, że zasługują żyć w bogactwie, i działają w kierunku swego celu – nic nie jest w stanie zatrzymać ich w nędzy.

Zmiany zawsze zaczynają się od jednostek, które mogą wkroczyć na właściwą ścieżkę w każdej chwili, bez względu na zaistniałe okoliczności i osiągnąć cel.
Jeśli postąpi tak znacząca liczba jednostek, spowodują one taką modyfikację systemu, która ową ścieżkę otworzy dla innych.
Im więcej jest osób, które bogacą się na drodze współzawodnictwa, tym gorzej dla innych ludzi – z tym stanem mamy obecnie do czynienia.

Im więcej zaś tych, co osiągają dostatek twórczo, tym dla wszystkich lepiej. Kiedy zaczniesz realizować ów twórczy składnik myśli, wzniesiesz się ponad ograniczenia i staniesz się obywatelem całkiem innego królestwa.

Tego, czego chcę dla siebie, pragnę też dla innych – takie podejście wyklucza współzawodnictwo i utrzymuje myśl na poziomie twórczym.

Skoncentruj się na wykonywaniu dzisiejszej pracy w sposób doskonały a nie na problemach, które mogą się pojawić jutro. Zajmiesz się nimi gdy już się wydarzą.
Bez względu na to jak wielka może wydać się przeszkoda z daleka, przekonasz się, że jeśli będziesz postępować w sposób pewny, to ona zniknie gdy się do niej zbliżysz, albo pojawi się droga wyjścia : nad nią, pod nią lub dookoła niej.

Ćwicz się w myśleniu o świecie i patrzeniu nań jak na coś, co powstaje, co rośnie i rozwija się.

Każde pozorne niepowodzenie okaże się dla ciebie korzystne o ile zachowasz wiarę, będziesz podążał ku realizacji celu, odczuwał wdzięczność i codziennie wykorzystywał wszystko, co da się tego dnia zrobić.

PAMIĘTAJ :

  • Istnieje substancja myśląca, z której wszystko jest zrobione i która w swej pierwotnej postaci przenika, penetruje i wypełnia wolne przestrzenie Wszechświata. Możesz ją nazywać Macierzą, Super Umysłem lub Duchem Bożym, lub jak zechcesz.

  • Myśl odciśnięta w tej substancji stwarza to co jest przedmiotem tej myśli.

  • Człowiek może formować rzeczy w swoich myślach a przez odciśnięcie swych myśli w bezkształtnej substancji pierwotnej może spowodować powstanie rzeczy, o której myśli.

  • Aby to się stało, człowiek musi uwolnić swój umysł od skłonności do współzawodnictwa – potrzebuje twórczego umysłu. W przeciwnym razie nie znajdzie harmonii z bezkształtną inteligencją, której duch nigdy się nie ściga, zawsze jest kreatywny.

  • Wdzięczność za już otrzymane dobrodziejstwa jednoczy umysł człowieka z inteligencją substancji tak by mogły przylgnąć do niej jego myśli.

  • Człowiek może pozostawać na twórczej płaszczyźnie tylko poprzez zjednoczenie z bezkształtną inteligencją a ów stan jest możliwy dzięki głębokiemu, żywemu i trwałemu uczuciu wdzięczności.

I jeszcze jedno. Jesteś istotą boską, co oznacza, że również przez ciebie Bóg doświadcza dzieła stworzenia.
Zastanów się więc głęboko jakie wybierasz doświadczenia i czym obdarzasz swoją duszę, ów boski pierwiastek.
Zaprzestań szukania usprawiedliwień w okolicznościach zewnętrznych – to iluzja, która i tak nie zdejmuje Prawa Przyczyny i Skutku z twojego doświadczenia.

Życzę ci dotarcia do własnej prawdy, zrozumienia jak własnymi myślami budujesz własne życie i jak najszybszego wprowadzenia bogactwa i obfitości w swoją codzienność by w ten sposób pomagać innym w rozwijaniu świadomości, co jest działaniem dla Najwyższego Dobra Wszystkich Istot.

Z całego serca życzę ci sukcesu.
I tak to jest

Jestem Kim Jestem
Hania sensai